Ik hou niet van het GEWOON doen. Ik begrijp dat er nu mogelijks een wenkbrauw fronst bij je. Maar ik zeg liever ‘doe het’ ipv ‘doe het gewoon’. Omdat het doen meestal niet zo gewoon is.
Ik las onlangs een boek rond zelfontwikkeling waarin de auteur heel vaak schreef: ‘doe het gewoon!’ Ik voelde weerstand bij mezelf en telkens de gedachte: “seg seg, ma zo gewoon is da ni he!” Ja hoor, ik ben voorstander van dingen te gaan doen! Voorstander om uit onze piekermolen te komen, in actie. Uit onze comfortzone, in de leerzone. Maar nogmaals, dat is niet zomaar gewoon. Dat is vaak heel eng en spannend. Dat gaat vaak gepaard met stress en drempelvrees. En volgens mij minimaliseren we het soms als we zeggen: ‘doe het gewoon’. Ik wil tegelijk erkenning geven aan wat we voelen, omdat ik geloof dat dat ons verder brengt in onze ontwikkeling. Als we voorbij gaan aan wat we voelen, ontkennen we een deel van onszelf. En laat delen van onszelf ontkennen nu net de perfecte bodem zijn voor bijvoorbeeld depressie en burn-out,…
Dus, hoe kan je het doen..? Wat doen, Lien? Welja, gaan voor dingen die jij wil bereiken in het leven. Stappen zetten voor zelfzorg. Springen om een droom te verwezenlijken. Naar je verlangens luisteren. Toch naar buiten gaan voor een wandeling, ook al heb je écht geen zin?
Want nee, dat is niet ‘gewoon’. Dat zijn stappen die moed vragen, doorzetting, stressbeheersing, soms tegen de stroom invaren…. Enfin, ik pleit voor het doen en tegelijkertijd erkenning geven aan wat we voelen. Niet zomaar gewoon…
Ken je deze? Doe es gewoon! Het is een zinnetje dat ík alleszins vroeger wel eens hoorde van mijn ouders. Hierdoor ontwikkelde ik het idee dat ik misschien beter niet mezelf kon zijn. Want ja, dat was niet altijd zo ‘gewoon’. Of toch niet volgens de gewoontes in ons gezin. Als ik erbij wou horen, zo dacht ik, kon ik maar beter gewoon doen. Dus ik werd braaf en ontkende een deel van mezelf. Nu ik als volwassen vrouw, soms tegen de stroom in, mijn eigen stappen zet in de wereld en een ander pad bewandel, klinkt dat zinnetje nog wel eens als een echo in mijn hoofd: Doe es gewoon, Lien! Het houdt me soms tegen om mijn weg te volgen. Maar awel, nee! Ik wil mijn ding doen. Ook als dat ongewoon is. Ik wil die echo loslaten en de wereld in mij versterken. Wil de wereld in jou dat ook?
Doe het gewoon. In tijden van corona moeten we ‘gewoon’ de regels volgen. Hoe vaak horen we dat niet? En ja, ik supporter dat we dit allemaal doen! Maar ook hier, zo gewoon is dat niet! Je mág balen over wat je mist en niet kan! Je mag je triest voelen om wat je verliest! En daarnaast het dan toch doen. Maar geef ook ruimte aan je gevoel. Gevoel en gedrag zijn twee verschillende aspecten. Het mag er zijn. Doe het, maar onthoud ook dat dat niet zo gewoon is.
Tegelijk ben ik grote voorstander om onze blik te richten op wat wél kan. Om creatief te worden in het bedenken van oplossingen. Op een zo positief mogelijke manier met deze miserie om te gaan. Ik wil mee ijveren voor een en-en verhaal. Bijvoorbeeld: En het is balen - en het is kijken naar wat kan. Sluit niet één deel van jezelf uit. Nodig ze allemaal uit om er te mogen zijn. Laat de wereld in jou er zijn. Alleen wanneer alle gevoelens mee rond de tafel van onze innerlijke wereld mogen zitten, kunnen we ons heel/compleet voelen. Ik weet uit eigen ervaring dat wat ik hier schrijf niet altijd gemakkelijk is. Maar ik weet ook dat, als het lukt, het een enorme rust in de wereld in mij geeft. Soms heb ik het nodig dat iemand me eraan herinnert. Misschien kan deze tekst ook voor jou even een herinnering zijn?
Dus: Let’s do it! Doe wat goed is voor jou! Geef de wereld in jou ruimte! Zet jouw stappen, voorbij je comfortzone. Maar beschouw dat niet zomaar als gewoon! Ga vooruit, zet jezelf in de wereld, met mildheid en aandacht.
Draag de wereld in jou!
