Deze zin spookt al enkele weken door mijn gedachten. En naar aanleiding van het 2-jarig jubileum van geen-blog-meer-geschreven-te-hebben, wil ik er iets over delen (laatste blog dateert van oktober 2018 over loslaten).
Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn? Toen ik een paar jaar geleden begon met coaching, was er een belemmerende gedachte die mij enorm dwars zat. Ik dacht namelijk dat als ik zelf coach was, ik mijn eigen leven ook wel helemaal op orde moest hebben. Ik kon toch niet coachen als ik soms zelf nog in de knoop zat? Wat zouden mensen gaan zeggen? Misschien iets als: “Ale, zenne, gij zijt coach en gij kunt da ni?” Ik voel het zelfs als ik deze zin neerschrijf, hoe hij me in de greep neemt elke keer weer. Ken jij dat? De gedachte dat je iets toch niet kan doen of in de wereld zetten, als je het zelf nog niet perfect kan? Of allessinds, dat dénk jij. Dus doe je het maar niet. Zo verlamd onze innerlijke criticus ons.
Intussen zijn we twee jaar later en heb ik zelf mijn proces verdergezet. Een proces van zoeken naar vertrouwen in mezelf, van loskomen van mijn perfectionisme, van leren dat ik mag voelen wat ik voel. Ook het zielige verdrietige gevoel dat soms opleeft in mij. Ook het verlaten eenzame gevoel. En ja, ook boosheid. Het mezelf echt toelaten van te voelen wat ik voel, de wereld in mij echt erkennen, was een belangrijke stap in mijn proces. Maar versta me niet verkeerd. Iets voelen en een gedrag stellen zijn twee. Ik leerde hoe belangrijk het is om deze twee uit elkaar te halen. Laat me je een voorbeeld geven.
Boos zijn bijvoorbeeld. Je kan je misschien soms enorm boos voelen. Erken dan de boosheid, sta er even bij stil en voel: ja, amai, ik ben zoo boos! Je kan dan bijvoorbeeld iemand slaan, beginnen uitschelden of slecht gaan praten achter zijn of haar rug. Die laatste 3 zijn gedragingen waar ik niet achtersta. Wat niet wil zeggen dat ik je gevoel van boosheid niet kan erkennen. En dat je gerust je mening mag zeggen tegen de persoon in kwestie. Dat je gerust grenzen mag stellen die nodig zijn. Dat je uiting mag geven aan je gevoel op een niet schadelijke manier. Wat we al te vaak doen, is de beiden (gevoel & gedrag) sámen wegwerpen. Zo van: “Ik kan toch ni boos zijn, want dan gaat er ruzie zijn”. En dus gooien we ons GEVOEL van boosheid, samen met de gedragingen die we eraan koppelen, ook mee de prullenmand in. Nee, je mag voelen wat je voelt.
Soms voel ik me verdrietig. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd dat dan garantie van de partij is: “Alé, overdrijf es ni, Lien, doe es ni flauw.” Het is een stemmetje dat ik overgenomen heb van echte stemmen die in het verleden wel eens klonken. Samen met mijn gedachten, gooide ik vroeger mijn gevoel meteen mee de vuilbak in. Ik mocht me niet verdrietig voelen. Ik erkende zovele gevoelens niet in mezelf. Zo sterk zelfs dat het op den duur leek alsof ik niets meer voelde. Met de hulp van coach en therapeut leerde ik dat ik mag voelen wat ik voel. En dat ik vervolgens zelf een keuze heb hoe ik hiermee omga. De wereld in mij mag er zijn.
Zo kom ik terug op mijn vraag: Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn? Als ik coach ben, mag ik het dan soms ook niet weten? Als ik aan het werk ben, mag ik dan soms verdrietig alleen in mijn zetel zitten ’s avonds? Als ik mensen help, mag ik dan ook zelf geholpen worden? Als ik over een bepaald onderwerp veel weet, mag ik dan op andere vlakken sukkelen? Als ik 1m80 meet (jep), mag ik me dan soms een heel klein meisje voelen? Kortom, mag alles er zijn?
Met die nieuwe wind wil ik voortaan in het leven staan. Met die blik wil ik de wereld in jou erkennen. Met die visie wil ik mens én coach kunnen zijn. Menselijk aanwezig zijn, bij mezelf en bij anderen. Soms lukt het, soms niet. Dat is zo. Doelen bereiken gaat meestal ook niet perfect, maar eerder zoals in volgende tekening:
Zelf erkennen dat ik beiden tegelijk mag zijn (groot & klein) resulteert in dat ik goed bezig ben (zoals de laatste tijd veel mensen rondom mij zeggen – dank u, dank u) én dat ik me tegelijk soms ook miserabel en klein voel.
Als ik groot ben, mag ik dan ook klein zijn?
Ik ben benieuwd naar de wereld in jou! Herken jij jezelf in deze blog? Roept het vragen op of bedenkingen?
Laat het me weten!